farkında olmadan benzer şeylere maruz kaldığımız durumlar vardır. olur, yaşanır bazen. hayatın getirdikleri, bizim bilinçdışı ettiğimiz bazı şeyler gün olur market poşeti elimizde yürürken bizi aydınlatıverir. bana bundan oldu bu akşamüzeri. elimde market poşeti.
birkaç ay öncesinde yıllardır bilip gördüğüm, sıkça rastladığım duvara karşı'yı izledim. herkes gibi bunaldım, kanadım, gülümsedim ve hafızama kaydettim. dün, yine bir film izledim. kırk beş dakikalık, düşündürücü, anımsatıcı, pek hafızada yer edinmeyecek olduğunu düşündüğüm black mirror tadında mini bir film. taipei suicide story. bu iki film arasında bazı benzerlikler ve yaralıyıcı unsurlar buldum. yazmadan edemezdim. (görüntüler tetikleyici ve hassas gelebilir)
 |
taipei suicide story, 2020
|
filmde intihar etmek isteyenler için tesis edilmiş bir otel görüyoruz. müşteriler otelde yalnızca bir gece geçirebiliyor ve sabah olunca cesetleri, tıpkı bir odanın temizlenmesi gibi ortalıktan kaldırılıyor. japonya'da intihar ormanını duymuşsunuzdur. buna benzer bir hizmetin otelde verildiğini düşünün. resepsiyonist ile bir müşteri arasında oluşan bağın, (bu tam olarak aşk duygusu dahilinde değerlendirilmeyebilir) umutların ve mutluluğun ne zaman sizi yakalayacağı konusunda ters köşe edildiğimiz bir senaryo. otel odası, hizmet, kurulduğunu düşündüğümüz bağlar ve köprüler, hayal ve onun kırıklıkları etrafında dönüşen bir hayat kesiti.
 |
| duvara karşı, 2004 |
otel odası. aşk. kurulduğunu düşündüğümüz bağlar ve köprüler. hayal ve onun kırıklıkları etrafında dönen, bu kez acının ve fazla benzemekten doğan keskin iradenin ve iradesizliğin kesiti. görünürde intihar etmek için tutulan bir otel odası değil ama çoktan intihar etmiş iki bedenin acılar içinde sevişmesi. ölmüş ama ayakta kalan iki bedenin ödeşmesi. ters köşesiz ve mümkünlüğüyle olağan.
 |
taipei suicide story,2020
|
resepsiyonist, elinde jiletle, kurulamamış köprülerin üzerinden yürüyerek eliyle teslim ediyor jileti. en keskin olanından. kadın karakter içeride karaoke yapmakla meşgul. hiçbir intihar şüphesi barındırmıyor görüntüde. ama hizmet, hizmettir.
 |
duvara karşı, 2004
|
bu da sibel'in jileti. en keskini midir bilinmez.
 |
taipei suicide story, 2020
|
bakıyoruz ve köprünün hiç kurulmadığını anlıyoruz. bknz. öğlen 12'den sonra otellerden çıkış yapmak zorunludur.
 |
duvara karşı, 2004
|
sibel otelde kalmıyor. çıkış yapma zorunluluğu da bulunmuyor. hayatından şöyle harbiliğiyle çıkabilmek umuduyla yaşıyor ölü bedeniyle ama nafile.
yarım insan, bir jilet etmiyor. hayat en acımasız haliyle bile hayat veriyor. bence aşk kendini ortadan kaldırmak olmalı. varlığını kişiliğini hiçe indirmek. bunun için çalışmak. nihayet ikinin bir oluşu. bu ikinin toplamının bir bile değil sıfır etmesi.
Comments