günbegün

 

bir an ve asla. bir an ve daima. bir insanın gözünde gördüğüm, gözünden çıkagelen iki cümle. sabahları gözüyle bunu imâ eder, öğlenleri inkarıyla sürdürür, geceleri ne idüğü belirsiz bir bakışla yok ederdi bu cümleyi. sabahları bu yüzden güzeldir, bu yüzden kuvvetli bir alan yaratır zihnimiz. gecenin mahmurluğundan çıkar ve sabahın serin yahut ılık esintisiyle uyanırız. tembelliğin ayıp sayılmadığı ilk dakikalarında önce açmaya çabaladığımız uzuvlarımız, adeta kendini bugünün mücadelesine hazırlar. günbegün. işte bir şeylere hazırlanırken elime kalan son yirmi, otuz sabahın memnuniyetiyle iz bırakıyorum. sabahları biraz da bu yüzden, canım ne isterse onu yapıyorum.